Dün öyle bir gaza geldim ki şu an onun acısını çekiyorum….
İki gün ayaklarım yere bastı diye biraz havaya girdim, sanki sol bacağım güçlenmiş gibi değneğin tekini bıraktım. Baktım tek değnek ile yürüyebiliyorum. Oooo bu iş tamam dedim. İyileştiğime kanaat getirdim. Hemen diğer değneği de bıraktım. Ama görmelisiniz uyandığımdan beri evin içerisinde bir oraya bir buraya yürümeye çalışıyorum. Yürümeye çalışıyorum dediğime bakmayın, kendimce iyileştim sanarak sekip duruyorum.
Şu an ayağım o kadar acıyor ki anlatamam. Yani yüzüm ne zaman gülecek bilemiyorum. Yüzümün güldüğü zamanlara gitmek, artık arka arkaya kazandığım, mutlu olduğum bir seriye başlamak istiyorum. İki ileri bir geri hareket etmekten imanım gevredi. Biliyorum sabırlı olmam lazım ama, ne bileyim ya adım atabilince hızımı alamadım. Dile kolay arkadaşlar, 2 ayı geride bıraktım. İKİ AY BOYUNCA EVDE OTURDUĞUNUZU DÜŞÜNSENİZE! İKİ AY! DİLE KOLAY!
Sonunda ne oldu diye sorarsanız eğer, şu an oturuyorum ama ayağa kalktığımda iki koltuk değneği ile yürümeye geri döndüm =( Ben artık desteksiz yürümek istiyorum, beni artık terk eder misin,z sevgili koltuk değneklerim?
Geçmiş olsun, lütfen doktorları dinleyin 🙂
LikeLike
Çok teşekkür ederim. Doktordan tedavi namına 2 cümle ancak duyabildim =( Onu suçlamıyorum kapısının önünde benden sonra içeri girmek için bekleyen 20 kişi falan vardı. Bana ayırabildiği 2 dakikada yürümek için fiziksek bir engelimin kalmadığını, kemiğimin kaynadığını söyledi. Sistem gerçekten çok kötü. =(
LikeLiked by 1 person
Sistemin kurbanı hem doktorlar hem hastalar maalesef… Anlayıi ve empati ile çözilemeyecek şeyler değil elbet… Tekrar geçmiş olsun…
LikeLiked by 1 person
Çok çok teşekkür ederim. Kesinlikle katılıyorum. Hem sistem kurbanı olmalarına hem de karşılıklı empati gerektiğine. Ama o kadar zor ki, hele de acil servislerde. Her şey kördüğüm olmuş, birbirine girmiş.
LikeLiked by 1 person